Poniższa reakcja wymaga dokładniejszej analizy

 

 

Ta reakcja nie uwzględnia prawdopodobnie wszystkich składników biorących w niej udział.

Jeżeli całkowita energia cząstek po lewej stronie równania jest równa całkowitej energii cząstek po prawej stronie

i reakcja taka zachodzi dla Antyneutrin mających energię odpowiadającą energii spoczynkowej 3,53 mas elektronów (mn = 2,53me + mp - jest masą Neutronu),

to łamana jest tu zasada zachowania pędu.

Złamana jest ta zasada, gdyż całkowita energia Antyneutrina (a więc cały jego pęd) zamienia się w masy Neutronu i Pozytonu, nie mających pędu.

Uwzględniając dwie zasady zachowania ale w ich połączeniu można przy pewych założeniach uratować jeszcze te zasady zachowania związane z pędem.

Chodzi o zasadę zachowania pędu i zasadę zachowania momentu pędu (krętu).

Suma pędu i krętu cząstek po obu stronach równania powinna być zachowana.

Birąc pod uwagę reakcję rozpadu Neutronu proponuję do poważszej reakcji dołączyć wirtualną parę Elektron i Pozyton.

Para ta pochłania energię Antyneutrina i staje się dla nas realnym bytem.

Wynika z tego, że muszą zachodzić dwa zdarzenia jednocześnie.

W okolicy Protonu musi znajdować się para wirtualna Elektron i Pozyton w momencie kiedy przelatuje tam Antyneutrino elektronowe.

W przeciwnym wypadku nie zachodzi, przypuszczalnie, ta reakcja.

Można to przedstawić w poniższy sposób.

Reakcja 1. W tej reakcji bierze udział wirtualna para Elektron i Pozyton.

 

Para wirtualna staje się pod wpływem energii Antyneutrina całkiem realna a pośrednia rakcja może wyglądyć następująco:

 

Reakcja 1a. Urealnienie pary Elektron i Pozyton kosztem energii Antyneutrina.

 

Przypuszczalnie Neutron jest zlepkiem dwóch cząstek – Protonu i Elektronu i Elektron wiruje wokół Protonu (obie cząstki wirują wokół siebie)

Jest to niezbędne, żeby spełniło się prawo zachownia sumy pędu i krętu w reakcji wyjściowej Antyneutrina z Protonem.

Taki model Neutronu nie jest nowy, gdyż jest najprostrzą interpretacją tej rakcji i został opracowany teoretycznie.

W publikacji pt. „Sprawa Atomu” przedstawił go na stronie 137 z argumentacją matematyczną jej Autor Michał Gryziński.

Pole elektryczne polaryzuje w przestrzeni te pary wirtualne i stają się one prawie realnymi bytami – dipolami elektrycznymi,

chociaż nie istnieją one jako realne cząstki w naszej przestrzeni są reprezenstacją pola elektrycznego i posiadają energię,

według jednego z modeli oddziaływań elektromagnetycznych.

Zmienne pole elektryczne może przekazywać energię tym wirtualnym parom i tym samym obniżać energię Antyneutrin potrzebną do tej reakcji.

Jest to jedna z możliwości zwiększenia stałej oddziaływania (tutaj grawitacyjnego), gdyż rośnie ilość Antyneutrin z udziałem których zachodzi powyższa reakcja,

czyli rośnie gęstość energii Antyneutrin biorących udział w tej reakcji – In, a tym samy rośnie stała grawitacji (patrz poniższy wzór) .