Poniższa reakcja wymaga
dokładniejszej analizy
Ta reakcja nie uwzględnia prawdopodobnie wszystkich składników
biorących w niej udział.
Jeżeli całkowita energia cząstek po lewej stronie równania
jest równa całkowitej energii cząstek po prawej stronie
i reakcja taka zachodzi dla Antyneutrin mających energię
odpowiadającą energii spoczynkowej 3,53 mas elektronów (mn
= 2,53me + mp - jest masą Neutronu),
to łamana jest tu zasada zachowania pędu.
Złamana jest ta zasada, gdyż całkowita energia Antyneutrina
(a więc cały jego pęd) zamienia się w masy Neutronu i
Pozytonu, nie mających pędu.
Uwzględniając dwie zasady zachowania ale w ich
połączeniu można przy pewych założeniach uratować
jeszcze te zasady zachowania związane z pędem.
Chodzi o zasadę zachowania pędu i zasadę zachowania momentu
pędu (krętu).
Suma pędu i krętu cząstek po obu stronach równania powinna
być zachowana.
Birąc pod uwagę reakcję rozpadu Neutronu proponuję do
poważszej reakcji dołączyć wirtualną parę Elektron
i Pozyton.
Para ta pochłania energię Antyneutrina i staje się dla nas
realnym bytem.
Wynika z tego, że muszą zachodzić dwa zdarzenia
jednocześnie.
W okolicy Protonu musi znajdować się para wirtualna Elektron i Pozyton
w momencie kiedy przelatuje tam Antyneutrino elektronowe.
W przeciwnym wypadku nie zachodzi, przypuszczalnie, ta reakcja.
Można to przedstawić w poniższy sposób.
Reakcja 1. W tej reakcji bierze udział wirtualna para Elektron i Pozyton.
Para wirtualna staje się pod wpływem energii Antyneutrina
całkiem realna a pośrednia rakcja może wyglądyć
następująco:
Reakcja 1a. Urealnienie pary Elektron i Pozyton kosztem energii
Antyneutrina.
Przypuszczalnie Neutron jest zlepkiem dwóch cząstek – Protonu i
Elektronu i Elektron wiruje wokół Protonu (obie cząstki wirują
wokół siebie)
Jest to niezbędne, żeby spełniło się prawo
zachownia sumy pędu i krętu w reakcji wyjściowej Antyneutrina z
Protonem.
Taki model Neutronu nie jest nowy, gdyż jest najprostrzą interpretacją
tej rakcji i został opracowany teoretycznie.
W publikacji pt. „Sprawa Atomu” przedstawił go na stronie 137 z
argumentacją matematyczną jej Autor Michał Gryziński.
Pole elektryczne polaryzuje w przestrzeni te pary wirtualne i stają
się one prawie realnymi bytami – dipolami elektrycznymi,
chociaż nie istnieją one jako realne cząstki w naszej
przestrzeni są reprezenstacją pola elektrycznego i posiadają
energię,
według jednego z modeli oddziaływań elektromagnetycznych.
Zmienne pole elektryczne może przekazywać energię tym wirtualnym
parom i tym samym obniżać energię Antyneutrin potrzebną do
tej reakcji.
Jest to jedna z możliwości zwiększenia stałej
oddziaływania (tutaj grawitacyjnego), gdyż rośnie
ilość Antyneutrin z udziałem których zachodzi powyższa
reakcja,
czyli rośnie gęstość energii Antyneutrin biorących
udział w tej reakcji – In, a tym samy rośnie stała grawitacji
(patrz poniższy wzór) .