Powrót

Elektromagnetyczna natura siły ciężkości

poprzednia wesja
W poniższym wzorze nr. 1 nie występują masy ciał (występuje w nim tylko liczba nukleonów, jak neutrony czy protony w jądrach atomów) i dlatego przypuszczam, że nadaje się on lepiej w celu intergracji odziaływania grawitacyjnego z innymi rodzajami oddziaływań, jak oddziaływanie elektromegnetyczne, czy też oddziaływanie jądrowe silne i słabe. Wzór nr. 1 jest poprawny dla wszystkich ciał. Jest to całkiem nowy wzór pozwalający na nowe pomysły w celu wykrycia cech wspólnych tych czterech rodzajów oddziaływań we Wszechświecie. Wzór ten pozwala nie tylko obliczyć siłę grawitacji, ale jednocześnie pozwala na wyjaśniene, czym może być grawitacja w rzeczywistości. Poniżej przedstawiłem przy pomocy prostej teorii, jakie kroki doprowadziły mnie do tego wzoru.

Gravitationskraft

Wzór nr. 1.

Występujące zmienne w tym wzorze na siłę grawitacji wyjaśniam poniżej. Przy pomocy poniższego wzoru można obliczyć długość fali Comptona dla Elektronu λc:

Compton-Wellenlänge eins Elektrons

Liczbę wszystkich nukleonów N w jakimś ciele można obliczyć przy pomocy tego poniższego prostego wzoru:
N = m / u
m - masa ciała
u - jednostka masy atomowej.
F - siła grawitacji [ N ] (Newton)
r - odległość środków ciężkości dwóch ciał w [m]
Im - gęstość energii promieniowania elektromagnetycznego wysyłanego
przez ciało całkowicie czarne o temperaturze 2,725°K w [ J / m3 ]
Im = 4,2 10 -14 [J / m3])
N1 - całkowita ilość nunkleonów w pierwszym ciele
N2 - całkowita ilość nunkleonów w drugim ciele
Do obliczeń gęstości energii I zastosowałem poniższe wzory:
I = (P/A) 4/c
P/A = a T4
gdzie:
P - moc promieniowania
A - powierzchnia, w którą jest one wysyłane
c - prędkość światła w próżni
a - stała Steffana-Bolzmanna
a = 5,67 10-8 W/(m2K4)

Można założyć, że gęstość energii promieniowania mikrofalowego Im jest jednakowa w całym Wszechświecie, ponieważ ma ona dużo wspólnego z promieniowaniem reliktowym. Przypuszczam, że obecnością promieniowania reliktowego można wytłumaczyć wszystkie rodzaje oddziaływań we Wszechświecie, gdyż to ono jest za nie odpowiedzialne. Moja elektromagnetyczna teoria grawitacji może być przypuszczalnie dużo łatwiej uogólniona do jednolitej teorii wszystkich rodzajów oddziaływań znanch nam z fizyki, aniżeli inne teorie wymyślone do tej pory. Nazwałem ją „elektromagnetczną teorą grawitacji“, gdyż wartość wyrażenia 0,0112... λc2 może przedstawiać średnią wartość przekroju czynnego na nieelastyczne rozpraszanie mikrofal na nukleonach w określony przedział kątowy. Wielkość Im ma wartość gęstości energii fal elektromagnetycznych. Na podstawie powyższego, nie mam żadnych wątpliwości, że siła grawitacji jest wynikiem oddziaływania tych fal elektromagnetycznych z materią. Pod „stałe fizyczne” podałem wartości wybranych stałych fizycznych, które użyłem do obliczeń. 15.05.2018 Wzór nr. 1 wyprowadziłem wzorując się na teoretycznym ogólnie znanym poniższym wzorze, z którym spodkałem się także na poniższej stronie w internecie przedstawiającej teorię zaproponowaną przez Steffena Kühna o Quantinos. Teoria Quantinos.
Zakładam, że źródło promieniowania elektromagnetycznego ( Quantinos zródło w teorii Kühna), jak np. Słońce lub dowolna masa, odziaływuje z innymi otaczającymi je ciałami tylko przy pomocy fotonów. A więc siła, która działa na ciała, jest niekonicznie zależna od źródła jakiegoś prominiowania, jeżeli mamy do czynienia z dużą ilością ciał lub z ciałmi bardzo odległymi od żródła. W tym przypadku można tę siłę przedstawić następująco:

Vergeleich

Wzór nr. 0.


Potraktowałem siły na dużych odległościach inaczej (pod (0)) aniżeli siły oddziaływania na małych odległościach pomiędzy dwoma ciałami, jak poniżej, gdzie wziąłem pod uwagę liczbę oddziaływujących ze sobą cząstek N znajdujących się zarówna w jednym ciele N1 jak i w drugim N2.
F = σ I N1 N2

Vergeleich

Równanie nr. 1


Z tego równania obliczyłem poniższą wartość.

Vergleich

G jest tu wartością stałej grawitacji.
Najczęściej wyrażamy przekrój czynny na jakieś rozproszenie poprzez kwadrat pewnej określonej długości (odległości), którą to oznaczamy np. λc oder re i mówimy wtedy o długości fali Comptona odpowiadającej energii spoczynkowej Elektronu lub o promieniu Elektronu, który to możemy obliczyć przy pomocy poniższego wzoru:

Elektronradius

Wzór nr. 2
i:

Coulomb Konstante

Wzór 3.

k - stała Coulomba w [V*m /A*s]
ε0 - stała pola elektrycznego w [ F / m]
e - ładunek elementarny (ładunek jednego Elektronu) w [C]
me - masa Elektronu w [kg]
re - elektromagnetyczny promień Elektronu w [m]
Przekrój czynny jest zatem iloczynem jednej z tych wielkości λc lub re podniesionych do kwadratu z pewną funkcją częstotliwości kołowej ω a więc f(ω).
Można to przedstawić w poniższy sposób:
σ = f(ω) (λc)2 (4)
lub
σ = f(ω) (re)2 (5)
Przekrój czynny jest zawsze zależny od energii cząstek, które ze sobą oddziaływują w różnych procesach rozpraszania. Musi on przybierać jakąś wartość średnią, jeżeli rozpatrujemy rozpraszanie dużej ilości cząstek, które przenoszą w ten sposób pęd od cząstki na inną cząstkę lub te prozesy są rozpatrywane w dużym okresie czasu (odpowiednio dużym do badanego przypadku rozpraszania, czyli rodzaju oddziaływania). Z tego powodu σ przybiera pewną określoną wartość dla określonego rodzaju oddziaływania. Po uproszczeniach otrzymałem poniższy wzór:

Vergleich

Ten przekrój czynny sigma (σ) jest stały dla wszystkich ciał we Wszechświecie i wynosi:
σ = 0,43818 10-50 m2
Można tę wartość przedstawić jako iloczyn według formy (4) lub (5). Zdecydowałem się na użycie wzoru (4). Wartość σ jest bliska wartości otrzymanej w wyniku podniesienia długości fali Comptona λc do czwartej potęgi.
λc4 = (2,42631 10-12 m)4 = 3,46564 10-47 m4
I wtedy zachodzi
σ = (0,01124434)2 λc4 = (0,01124434 λc2)2
f(ω)= 0,01124434
Uwzględniając definicję (4) muszę wartość σ podnieść do kwadratu, ponieważ warość λc występuje tu w czwartej potędze. Ta zależność pozwala mi na obliczenie funkcji f(ω), jak poniżej:

Formel 6

Wzór nr. 6

Powyższa metoda pozwoliła mi też na inne przedstawienie wzoru na siły elektrostatyczne pomiędzy ładunkami elektrycznymi, jak poniżej.

Gleichung 2

Równanie 2.

Gdzie:
N1 = Q / e
N2 = q / e
Tutaj e oznacza wartość ładunku elementarnego. Te równanie po przekształceniach można przedstawić jako wzór 7 na siłę Coulomba, jak poniżej, gdzie A wynosi m2:

Formel-nr-0.1

Wzór 7.

Funkcja f(ω) przyjmuje dla oddziaływania elektrostatycznego poniższą wartość:
f(ω) = 9,33083 108
Można zatem w podobny sposób przedstawić wzorami te dwa rodzaje oddziaływań i tylko jedno jedyne promieniowanie byłoby nośnikiem tych obu oddziaływań. Jest to promieniowanie mikrofalowe, którego temperatura odpowiada prawie temperaturze promieniowania reliktowego. Czy można uznać oba wzory jako reprezentację rzeczywistości tych oddziaływań, czy jest to tylko przypadek? Zaryzykowałbym doświadczenia badające, czy promieniowanie mikrofalowe ma jakiś wpływ na wartość siły pomiędzy dwoma ciałami mającymi jakieś ładunki, ale nie jestem w stanie ich przeprowadzić.