Pozostałe oddziaływania - stara wersja

Wzór nr. 1 możemy interpretować dużo szerzej. Siły obliczone na podstawie tego wzoru zależą od zmiennej I₀, czyli od gęstości promieniowania elektromagnetycznego i rosną wraz ze wzrostem wartości tego parametru I₀. Jeżeli założę, że elektron ma promień prawie równy r_e i obliczę jego wewnętrzną gęstość energii I₀, to ta obliczona siła ze wzoru nr. 1 jest równa sile obliczonej z innego wzoru, a mianowicie ze wzoru na siłę oddziaływań elektrostatycznych. Wzór nr.1 jest więc poprawny także dla oddziaływań elektrostatycznych, jeżeli N₁ i N₂ przedstawiają liczbowo ilość przesuniętych np. elektronów i przyjmują obie wartość 1 dla dwóch elektronów. Fizycy mówią czasami o cząstkach elementarnych odpowiedzialnych za dany typ oddziaływania. Tak więc elektron jest taką cząstką elementrną, która odpowiada za odziaływania elektrostatyczne a wraz z fotonami za oddziaływania elektromagnetyczne. Za oddziaływania elektromagnetyczne odpowiedzialne są trzy cząstki elementarne. Są nimi przypuszczam foton, elektron i pozyton. Ten ostatni należałby do virtualnej pary, jeżeli takie pary w ogóle istnieją. Przypuszczam, że te virtualne pary elektronów i pozytonów, których istnienie jakoby udało się pośrednio potwierdzić, są odpowiedzialne za oddziaływania elektromagnetyczne.
Oddziaływanie słabe i silne tzw. jądrowe zależy natomiast zdecydowanie od czasu i to od czasu istnienia cząstki, która jest za to oddziaływanie odpowiedzialna. Występująca we wzorze wielkość "I₀" byłaby funkcją zależności gęstości energii od czasu dla tej właśnie cząstki. Cząstka ta ma dużo więcej energii aniżeli elektron i dlatego oddziaływanie jądrowe jest silniejsze od oddziaływania elektromagnetycznego ale jednocześnie nie jest ona wieczna i bardzo szybko ulega rozpadowi na inne cząstki lub fotony. Zasięg tego oddziaływania jest z powodu jej rozpadu ograniczony, a z tego powodu, że powstają tutaj też inne cząstki elementarne do fotonów promieniowania gamma i par elektron, pozyton włącznie, powoduje ona w końcowym etapie jej rozpadu także oddziaływanie elektromagentyczne. Gęstość energii "I₀" jest dla tych cząstek odpowiedzialnych za siły jądrowe dużo większa aniżeli tych, które odpowiadają za siły elektromagnetyczne, przy czym odległość R w moim wzorze jest dla tych sił także ograniczona i określona przez odległość na jaką może się ta cząstka przemieścić, dopóki się nie rozpadnie na inne cząstki. Rozpadnie się ona, to wartość "I₀" ulegnie zmianie i odległość R może być większa i to aż do nieskończoności dla cząstek żyjących nieskończenie długo. W drugim kierunku jest R także ograniczone i nigdy nie jest równe zeru, albowiem najmniejsza możliwa wielkość R odpowiada najmniejszej możliwej długości fali obliczonej z całkowitej energii cząstek (fal), biorących udział w danym odziaływaniu. Zarówno gęstość energii "I₀" jak i odległość R są funkcjami czasu. Rozważamy procesy odbywające się z prędkościami bliskimi prędkości światła, to powinniśmy uwzględnić tzw. „skrócenie Lorenza” długości fali obserwowanej. Tak więc najmniejsza możliwa odległość R we wzorze nr.1 może być jeszcze mniejsza, ale nigdy nie będzie ona równa zeru. Mój Wszechświat zbudowany jest tylko z trzech cząstek elementranych, jeżeli nie zrezygnuję z pojęcia materii, a mianowicie z pary elektron, pozyton i z fotonu, a równanie moje pozwala na nową interpretację Wszechświata, w którym masa i ładunek sa tylko iluzją. Proton lub neutron musiałyby składać się z tych tu wymienionych częstek. Byłoby to możliwe tylko wtedy, gdyby cząstki te poruszały się z bardzo dużą prędkością. Tak więc jedna z nich lub para lub kilka par składających się na te ciężkie cząstki musiałyby poruszać się w małym obszarze przestrzeni prawie z prędkością światła w próżni. Jest to tylko możliwe z naszej perspektywy (laboratorium) jeżeli ruch ten potraktujemy jako wirowy lub orbitalny a więc po okręgu. W zderzeniu elektronu lub pozytonu lub virtualnej pary z takim protonem lub neutronen, jeżeli nie jest to zderzenie sprężyste, powinna zostać przekazana energia i nasz elektron lub virtualna para przekształca się np. w pion. Prozes w którym podczas zderzenia bardzo szybkich elektronów ze światłem dowolnego lasera powtaje promieniowanie o własnościach lasera ale odpowiadające promieniowaniu gamma lub rentgena , jeżeli chodzi o długości fali tego światła, został w kótkiej notatce przedstawiony w literaturze . Wydaje mi się, że jest możliwe powstawanie pionów w zderzeniach moich dwóch cząstek elementarnych z protonami lub neutronami. Wprawdzie piszę tutaj o fotonach i cząstkach elementarnych, ale pomimo to uważam je wszystkie za fotony, czyli za fale elektromagnetyczne.